نوشته های امید

قبلا در شعرگونه ای نوشتم که در برابر این هیولای بدخیم (ای.ال.اس) زانوی التماس به زمین نخواهم زد. می خواهم خودم را نزد خود انسانیم به اثبات برسانم و غرور انسانی و رضامندی درونیم را تقویت نمایم. گاهی در تخیل، روحم چند قدم از تخت فاصله می گیرد و لبخند زنان به من می گوید"بکش، ببینم تا کجا می کشی"!

ادامه مطلب