اخبار تحقیقات و آزمایشات در زمینه ای.ال.اس

طول عمر ماهیچه‌های چشم در بیماران ALS حاکی از آن است که برخی عصب‌های حرکتی در مقابل بیماری آسیب‌پذیرتر از سایر عصب‌ها هستند. این تفاوت، راه را بر احتمالات جالب توجهی باز می‌کند. آگاهی به این امر که چه چیزی باعث مقاوم بودنِ عصب‌های حرکتی خاص در مقابل این بیماری می‌شود باید به این معنا باشد که می‌توان سایر عصب‌های حرکتی را نیز نجات داد.

مشخص شدنِ ارتباط بین سوابق بیماری‌ها پیش از علایم اولیه‌ی ALS می‌تواند این نظریه را که گروه خاصی از جامعه در خطر ابتلا به ALS قرار دارند مورد توجه قرار داده و دیدگاهی جدید در مورد مکانیسم‌های مشترک بیماری‌زا بدست دهد.

در این پروژه مطالعاتی که تلاش محققان بر روی ماده TW001 متمرکز شده است، یک شرکت داروئی هلندی با نام “Treeway” تحقیقات داروئی راه اندازی خواهد کرد.

محققان نشان دادند که سلول‌های پیش ساز ماهیچه ای بخوبی می توانند با ترکیب جدیدی از عوامل رشد، از طریق سلول‌های بنیادی و کشتِ سلولی تولید شوند.

محققانِ دانشکده پزشکی‌ ورچستر در دانشگاه ماساچوست، نشان داده اند که از دست دادنِ قسمتی از پروتئین TDP-۴۳ مرتبط با ALS, موجب انحطاط نورون‌های حرکتی، سلول‌های آسیب دیده در این بیماری، می‌‌شود.

اما آیا ممکنست آستروسیت های سالم از طریق زدون سموم در سیستم عصبی بیماران ای.ال.اس، موجب زنده ماندن نورون های حرکتی در این بیماران گردند؟

محققان ایتالیائی اعلام کردند که احتمالا در آینده از طریق سلولهای بنیادی انسانی بتوان با بیماریهای کشنده و لاعلاجی مانند ای.ال.اس مقابله نمود. این نتیجه آزمایشات اولیه ای است که در آن، در بدن شش بیماری که در آنها پیوند مغزاستخوان از سلولهای بنیادی انجام گرفته، هیچگونه عوارض جانبی مشاهده نشده است.

طبق تحقیقاتی که در مجله علمی "لانست نورولوژی" منتشر شده، تزریق مولکول‌های آنتی سنس (Antisense) به فضای اطراف نخاع در افراد مبتلا به ای.ال.اس. ایمن و بی خطر تشخیص داده شده‌است.

تحقیقات برای معالجه بیماری ای.ال.اس. از طریق سلولهای بنیادی، ادامه دارد. پیوند موفقیت آمیز سلولهای بنیادی در موشها می‌تواند برای بیماران ای.ال.اس. نویدبخش باشد. نتایج مربوط به این تحقیقات در شصت و پنجمین نشست سالانه آکادمی نورولوژی امریکا که در سان دیاگو از 16 تا 23 مارس برگزار می‌شود، ارائه خواهند شد.

آستروسیت ها بطور معمول وظیفه حمایت از نورونهای حرکتی را بعهده دارند اما با پیشرفت بیماری ی.ال.اس. نقش متضادی را ایفا می‌کنند.